Dat was ook altijd mijn redenatie als het op Frankrijk aankwam. Op de eerste plaats viste ik altijd alleen, en dan is naar Frankrijk gaan al niet iets wat je snel doet. (mijn vaste vismaat bestond uit een pakje Rennie's). Op de 2e plaats had ik hier altijd missie's op wateren en wou er dus niet tussenuit voor bv een Frankrijk trip. Inmiddels weet ik beter.....
Ondertussen had ik Hans leren kennen en we waren wel klaar met de rivier, dus een Frankrijk trip voor september was dan ook snel gepland. Na enkele bakken koffie om de sessie die over een dikke 7 maanden pas zou plaatsvinden te bespreken kwamen we tot de conclusie dat we aanstaande mei ook al zouden kunnen gaan. Perfect, want 2 keer is natuurlijk mooier als 1 keer.
Het verhaal van de auto volladen en de zodiak oppompen kennen we allemaal al wel dus ik begin maar bij het punt dat de hengels in liggen.
Het betreffende water is een goede 250 hectare groot en dan zijn 6 hengels met 2 man eigenlijk helemaal niet zo veel. Het uitvaren daarin tegen was een hele missie, helemaal omdat we meerdere malen wouden verversen.
De eerste nacht verwachten we er nog niet veel van, ik lag dus ook perfect opgebaard toen ik wakker werd van een volle fluiter. Totaal verdwaast en zo gaar als een uitgerangeerde pannenkoek trap ik me laarzen aan en loop de tent uit in me korte broek. (met opzetten was het dik 25 graden vandaar).
Buiten de tent is het echt totale duisternis, geen maan en het dikke bos dempt het laatste licht van de sterren. Het enigste wat ik zie is een rood lampje van me pieper, daar gaan we dus op af!
Omdat we een goede 200 meter uit de kant viste zat het zooitje natuurlijk gelijk zo vast als een drol en na wat nonchalant getrek van mijn kant kwam Hans met het geniale idee om maar de zodiak te gebruiken. Tja, wat moet je anders met dat rubberen kreng.De laarzen gaan uit en ik stap het water in om de zodiak te betreden. Jezus wat is is koud, de tempratuur is ongeveer 4 graden en dan knap je niet echt op met je korte broek, T-shirt en blote voeten. Maar goed, hengel hoog houden en rustig blijven nou.
Hans stapt inmiddels ook in de boot om te roeien en godzijdank gaan we naar de vis zonder elektromotor.
Hans+boot+elektromotor= gezeik, gegarandeerd! Het is fantastisch om dat overdag te zien vanaf de kant. Zo'n rauwe beer, een te kleine boot, een elektromotor die aan de accu vastzit met een clipje van een colablikje omdat de vleugelmoer zoek is......had ik dat ongeschoren gelaat er al bij verteld? Nee, menig wild zwijn maakt zich direct uit de voeten.
Intussen komen we richting de vis en ik voel dat deze niet meer vast zit, perfect! Het is 4 meter diep en dus komt de vis vrij snel voor de eerste keer aan de oppervlakte. Na een redelijke dril ligt de vis panklaar en Hans schept deze als een volwaardig schepper. (rare zin he)
""Nou Lautje, dat is wel een mooigie""! Snel voel ik even aan de rug van de vis en inderdaad, mijn kolenschoppen vallen redelijk weg bij deze lap. Snel maar even het hoofdlampje aan: Inderdaad, dat is een mooie 30er volgens mij. (hij was 41 pond na het wegen, dag spanning van het lezen, einde verhaal)
Goed, zonder gekheid, eenmaal op de kant ben ik zeer, maar dan ook zeer blij met de vangst van deze vis. Mijn eerste Frankrijk vis en gelijk een dikke 40er. Tevens mijn eerste vis van het jaar na een 4 maanden lange zoektocht waarin alles tegenzat, zowel kwa vissen als prive.
Ongeveer 3 uur later gaat de vis op de foto en kan hij retour.
De hengels worden allemaal ververst en we proberen het nog 24 uur. De volgende ochtend is er niks gebeurd, het enigste geluid was het knisperen van een pakje Rennie's.
We besluiten te verkassen naar een arm van het water, hier zou best wat vis kunnen zitten met de naderende paai. Tijdens het opruimen komt er nog een aanbeet, deze is voor Hans omdat we run om run vissen. We steken er beide veel energie, tijd en geld in dus is deze manier van vissen in Frankrijk een snel gemaakte keuze. De aanbeet bleek trouwens te worden veroorzaakt door een meerval en dus gaat de opruimsessie om te verkassen gewoon door.
We verkassen met 2 volle boten naar een totaal ander stuk van het water. De kanten zijn hier zeer stijl en de bodem knalt hier gelijk meters naar beneden. Het is dus ook een hele kunst om de boten uit te laden, je kan immers niet naast de boot gaan staan omdat je anders direct kopje onder gaat. Zoiets kan trouwens best lekker zijn na 2 dagen je eigen niet gewassen te hebben.
Mijn hengels leg ik voor de ingang van de 300meter brede opening en Hans zijn latten gaan de arm zelf in. Ik zet 1 hengels een stuk verderop omdat ik deze dan beter kan positioneren, mocht deze afgaan word het een heel circus omdat je vanaf dat punt amper de boot in kan, maar dat zien we later wel. We zitten om 23:00uur aan een bakkie koffie met een Rennie als plots juist die hengel snoeihard er van tussen gaat. Ohwjee, geen paniek nu, rustig blijven! Hans is aan de beurt en staat met een kromme lat, ik ga de boot in en roei onder de andere lijnen door richting Hans. Hoe die kerol is ingestapt vanaf daar is me nog steeds een raadsel maar we zijn opweg naar de vis.
Eenmaal bij de vis is deze los gekomen van het obstakel en gaat lekker zwemmen richting mijn andere lijnen. En ja hoor, de hengel op de kant begint te piepen, shit, hiervan krijg je het op je zenuwen, de vis zit door mijn andere lijn.
Goed, daar zit je dan op het water met je goede gedrag, gelukkig kan ik niet het zuur krijgen door de Rennie's :)
De vis is redelijk snel uitgeput en we willen hem zo snel als halen kan in het net om de andere lijn los te maken. Eenmaal in het net ben ik de lijn aan het zoeken terwijl de hengel op de kant nog steeds als een bezeten kanarie staat te piepen. ""Hans, het is een aanbeet gekkenhuis""!!
Oke, dan begint het feest waarbij de seconden uren lijken te duren: Met Hans zijn vis naar de kant, proberen uit te stappen op de 1,5 meter hogere kant, ik de hengel pakken, Hans de vis zakken, Rennie nemen etc.
Mijn vis zit na de run die hij kon nemen natuurlijk weer muurvast en dus weer de boot in. Eenmaal bij de vis komt ook deze met het grootste gemak weer los en wordt hij uit gedrild. De vissen blijken 24 en 30 pond te zijn en we zijn helemaal gelukkig dat beide vissen veilig geland zijn.
Na enkele uren moeten we er nog 2 keer uit voor vissen van 13 en 20 pond. Leuke nacht en het verkassen was niet voor niks gelukkig.
De volgende ochtend snel een bakkie koffie en een plaats zoeken om de vis mooi op de foto te zetten. Tuurlijk, er komt een auto aan met een paar Fransen die aasvisjes gaan vangen! We mogen hier officieel geen vissen zakken en we willen niet laten uitlekken dat we hier wat hebben gevangen, we zouden gelijk andere vissers in de buurt krijgen.
Nu kunnen we wachten tot ze weggaan, maar dan lopen we het risico op de controleurs die het vast niet leuk vinden dat de vissen in de zak zitten, maar het welzijn van de vis is belangrijker dus dan maar gewoon foto's nemen.
De aasvisjes vangers staan 20 meter verderop en wat bomen belemmeren een klein beetje het uitzicht. De zak uit het water trekken word nog het meest opvallend, maar we hebben geen keus.
Met een luide ''hoest'' word de eerste zak uit het water getrokken en die Fransen hebben niet eens wat door. Nou, het was toch een best gekletter kan ik je vertellen, dus ik weet niet wat ze daar roken....
De vissen gaan op de foto en verder word er niks meer gevangen.
Na 5 dagen gaan we weer naar huis, het was geen wereld sessie maar zeker onvergetelijk. Thuis was mijn vriendin nog zo sportief om even aan me oksel te ruiken.......ik verzeker je.......wordt vervolgd.....
